ഓര്‍മ്മകളില്‍ ചിലര്‍ - ഞാന്‍ കണ്ട രണ്ടാമത്തെ മാലാഖ.

                   ഒരേ ബസില്‍ നിരന്തരം യാത്ര ചെയ്യുന്നവരോട് വ്യക്തിപരമായി അറിയില്ലെങ്കില്‍ പോലും എനിക്ക് എന്തോ ഒരടുപ്പം തോന്നാറുണ്ട്... പണ്ട് മുതലേ ആരൊക്കെ എന്നോടൊപ്പം സ്ഥിരമായി യാത്ര ചെയ്യാറുണ്ട് , അവരെന്തു ചെയ്യുന്നു എന്നൊക്കെ ശ്രദ്ധിക്കാന്‍ എനിക്കിഷ്ടമാണ് , വായ്നോട്ടത്തിന്റെ വേറൊരു രൂപം  :) . അങ്ങനെ ഒരു സ്ഥിര യാത്രയിലാണ് എന്റെ രണ്ടാമത്തെ മാലാഖയെ ഞാന്‍ കണ്ടു മുട്ടുന്നത്..

            മാലാഖമാര്‍ ദൈവത്തിന്റെ ദൂതികമാര്‍ ആണ്, ഭൂമിയില്‍ ശാന്തിയും സമാധാനവും പരത്തുന്നവര്‍, നന്മയുടെ പ്രതിരൂപങ്ങള്‍  -പക്ഷെ ഞാനീ കണ്ട മാലാഖമാര്‍ എനിക്ക് പ്രത്യേകിച്ച് നന്മയൊന്നും ചെയ്തിട്ടില്ല ..പിന്നെങ്ങനെ എനിക്ക് അവരെ മാലാഖമാരായി തോന്നി എന്നല്ലേ .. എന്റെ ഒരു വട്ടു ചിന്തയാകാം, മുന്നില്‍ വന്ന മാലാഖമാരുടെ ചിരിയാണ് എന്നോട് പറഞ്ഞത് -  "ദേ ഞങ്ങള് മാലാഖയാണ് ട്ടാ.... "

               ഡല്‍ഹിയിലെ ജീവിതം - മനോഹരമായ ഒരു കാലഘട്ടമായിരുന്നു അത്. ഉത്തരവാദിത്തമുള്ള ജോലിയിലെ വിശ്രമ വേളകള്‍ മാത്രമല്ല ജോലി സമയവും  എങ്ങനെ ആനന്ദകരമാക്കാം എന്ന് ആലോചിച്ചു നടക്കുന്ന പുതുമുഖങ്ങള്‍ ആയിരുന്നു ഞാനുള്‍പ്പെട്ട കുറച്ചു പേര്‍. CGO കോമ്പ്ലെക്സ് എന്ന ഞങ്ങളുടെ സാമ്രാജ്യത്തിലേക്ക് ഒരു സ്പെഷ്യല്‍ യാത്ര സൌകര്യമായിരുന്നു ചാര്‍ട്ടേറഡ് വാഹനങ്ങള്‍ - സ്കൂള്‍ ബസ്സ് പോലെ :). സ്ഥിരം ബസ്സിനു സ്ഥിരം യാത്രക്കാര്‍. മിക്കവാറും എല്ലാവരും രാവിലെയും വൈകിട്ടും ഒരേ ബസ്സില്‍ തന്നെയാകും യാത്ര. വളരെ 'നേരത്തെ' തയാറായി ഇറങ്ങുന്നത് കൊണ്ട് ഞാന്‍ രാവിലത്തെ യാത്രയ്ക്ക് അങ്ങനെ സ്ഥിരം ബസ് എന്ന വാശിയൊന്നും കാണിച്ചിരുന്നില്ല, വൈകിട്ട് പിന്നെ സ്ഥിര ബസ്‌ തന്നെ പിടിക്കാന്‍ ഓടും ഞങ്ങള്‍...

           എന്റെ സ്ഥിരം യാത്ര തിരക്കൊഴിഞ്ഞ , കുറച്ചു വൈകി മാത്രം പുറപ്പെടുന്ന ഒരു ബസ്സില്‍  ആയിരുന്നു. ഒരു സ്ഥിര സീറ്റ് പോലും എനിക്കുണ്ടായിരുന്നു- ഡ്രൈവറുടെ പുറകിലെ നാലാമത്തെ നിരയിലെ നീളന്‍ സീറ്റ്. അവിടെ ഞാനും വേറൊരു ആളും മാത്രം എപ്പോഴും ... ഒരാള്‍ക്ക് കൂടി ഇരിക്കാന്‍ സ്ഥലം ഉണ്ടെങ്കിലും അത്ര തിരക്കില്ലാത്ത ബസ്‌ ആയതു കൊണ്ടാണോ എന്തോ  ഞങ്ങള്‍ രണ്ടാളും മാത്രമായിരുന്നു  ആ സീറ്റില്‍ എന്നും ... എപ്പോഴും ജനല്‍ അരികത്തിരിക്കുന്ന കുറച്ചു പ്രായമായ  ആ ആളിനെ   ഞാന്‍ ആദ്യമൊന്നും അത്ര ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നില്ല. 2-3 ദിവസം കഴിഞ്ഞിട്ടാണ്  സ്ഥിരമായ സീറ്റിനെയും, ഞങ്ങള്‍ രണ്ടു പേര്‍ക്കും മാത്രം സ്വന്തമായ യാത്രാ നിമിഷങ്ങളേയും  കുറിച്ചും  ഞാന്‍  ശ്രദ്ധിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയത്.

                 അവര്‍ എവിടെയാണ് ജോലി ചെയ്തിരുന്നത് എന്നെനിക്കറിയില്ല, ഞാന്‍ ഇറങ്ങുന്നതിനു ശേഷമാണ് ഇറങ്ങുന്നത് എന്നതിനാല്‍ വീടെവിടെ എന്നും അറിയില്ല, എന്തിനു പേര് എന്ത് എന്ന് പോലും അറിയില്ല.... പക്ഷെ ആ വ്യക്തി മനോഹരമായി ചിരിക്കുമായിരുന്നു, യാത്രയിലുട നീളം  - എന്നോടാണ് ചിരിക്കുന്നതെന്നോര്ത് ഞാന്‍ തിരികെ കൊടുത്തത് അവിടെ ജനല്‍ കമ്പിയില്‍ കൊണ്ട് ബൂമരാന്ഗ് പോലെ തിരികെ വന്നതല്ലാതെ, ആളെന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചത് പോലുമില്ല....ശെടാ, ഇതെന്താ എന്നോടല്ലേ ചിരിക്കുന്നത് എന്നോര്‍ത്ത് ഞാന്‍  യാത്ര മുഴുവന്‍ നോക്കിയിരുന്നു- ആ മനോഹരമായ ചിരി , ഇതാരോടാണെന്ന് അറിയണമല്ലോ -  ഇടയ്ക്ക് എന്തോ പുറത്തെ കാറ്റിനോട്, മേഘങ്ങളോട്, ആകാശത്തിനോട് മെല്ലെ പറഞ്ഞു  പിന്നെയും ചിരിക്കും  (എത്ര ശ്രമിച്ചിട്ടും എനിക്ക്  കേള്‍ക്കാന്‍ പറ്റിയിരുന്നില്ല :(  )... അധികം പല്ലില്ലാതിരുന്ന മോണ കാട്ടി ഒരു മാലാഖ ച്ചിരി....

        ആ ചിരി ഈ  ലോകത്തിനോടായിരുന്നു , നമ്മളോട് എല്ലാവരോടും ആയിരുന്നു... ഒരു കുഞ്ഞിന്റെ നിഷ്കളങ്കതയോടെ, ഒരു മുത്തശ്ശിയുടെ സ്നേഹത്തോടെ, ഒരു കുട്ടിയുടെ കൌതുകത്തോടെ  ആ അമ്മ ചിരിച്ചു... , ആരെങ്കിലും തന്നെ നോക്കി ചിരിക്കുന്നുണ്ടോ എന്ന് നോക്കിയില്ല, തന്റെ ചിരിക്കു മറുചിരി  ചിരിക്കുന്നുണ്ടോ എന്ന് ശ്രദ്ധിച്ചില്ല , ഓഫീസിലെ ജോലിഭാരം ഓര്‍ത്തു ദുഖിചിരുന്നില്ല, വീട്ടിലെത്തിയാല്‍ ചെയ്യേണ്ട ദൈനം ദിന കാര്യങ്ങളെ കുറിച്ച്  ഓര്‍ത്തു മുഷിഞ്ഞില്ല.....ആ അമ്മ ചിരിച്ച് കൊണ്ടേ ഇരുന്നു ഞാന്‍ കണ്ട ദിവസങ്ങളിലൊക്കെയും. ,

      നിങ്ങള്‍ തിരിച്ചു ചിരിക്കുന്നുണ്ടോ എങ്കിലേ ഇനി ഞാന്‍ ചിരിക്കൂ , അല്ലെങ്കില്‍ നിങ്ങള്‍ ആദ്യം ചിരിക്കൂ എന്നിട്ട് മാത്രം  ഞാന്‍ ചിരിക്കാം എന്ന് ബലം പിടിക്കുന്നവര്‍ക്കിടയില്‍ നിറഞ്ഞ ചിരിയോടെ ആ  "മാലാഖ"  - ഇനി നിങ്ങള്‍ പറയൂ ഞാന്‍ പറഞ്ഞതില്‍ തെറ്റുണ്ടോ ആ ചിരിയല്ലേ മാലാഖയുടെ ലക്ഷണം?  :)